Paralympiërs knallen op Cape Epic: “Onze beperking opnieuw overwonnen”

Het verhaal dat beiden samen schreven in Cape Epic start bij de wishlist van Ewoud Vromant. Na een drukke paralympiade wil hij even iets helemaal anders doen, puur voor het plezier en voor de kick. “Met Louis bouwde ik de laatste jaren een mooie vriendschap op in het Belgisch team”, zegt Vromant. “We gingen deze uitdaging samen aan, omdat we beiden de behoefte voelden om even iets anders te doen.”

Op één been de Cape Epic afwerken… waarom begint een mens daaraan? “Ik heb het mij op vele momenten tijdens de wedstrijd afgevraagd waarom ik dit deed. Het was snikheet en loodzwaar met de vele hoogtemeters”, zegt Ewoud. “Enerzijds werd ik volgens mij gedreven door die nieuwe confrontatie met mijn beperking. Voor mensen als mij is die wedstrijd eigenlijk niet geschikt. Springen op één been, op het achterwerk omhoogschuiven… dat hoort normaal niet bij een mountainbikewedstrijd. Het geeft mij voldoening dat die uitdaging lukte, al kon ik er vooral tijdens de laatste, rustige etappe van genieten. We hebben onze handicap overwonnen. Daarbij moet ik Louis bedanken: zonder hem zou ik dit nooit kunnen. Een van de foto’s toont hoe Louis mij omhoogduwt, dat symboliseert voor mij het hoogtepunt van ons avontuur: daar kwamen extreme uitdaging, teamwork, vriendschap en een uniek landschap allemaal samen. Een prachtig moment!”

“Anderzijds was dit het ideale moment in mijn carrière. Na een paralympisch jaar 2024 liggen mijn doelen in 2025 later in de zomer met het WK wegwielrennen in Ronse en de herfst met het WK baanwielrennen in Rio de Janeiro.”

Voor Louis Clincke was de Cape Epic vooral op vlak van hitte een extreme uitdaging. “Op een dag vertrokken we om 7u ’s morgens en ik had na de rit een gemiddelde temperatuur van 40 en een maximale van 51 graden gemeten”, zegt Louis, die genoot van de wedstrijd en de positieve aandacht voor hun prestatie. Dat hij en Ewoud dit met hun beperking volbrachten, geeft veel voldoening. Voor Clincke was er wel de confrontatie met zijn niet-zichtbare beperking. “Ik heb zenuwschade in mijn polsen, dus daar had ik al snel echt last van. Anderzijds heb ik een dropvoet, waardoor ik mijn kracht moeilijker kan overbrengen op mijn pedalen. Die beperkingen zijn uiteraard minder zichtbaar, waardoor je automatisch minder tot de verbeelding spreekt dan die gespierde stier op één been die ik dagenlang schaduwde en begeleidde op de momenten dat hij hulp nodig had. Ik ben super trots op de prestatie van Ewoud, en had soms tranen in de ogen als ik hem een berg zag beklimmen. Zelf ben ik er graag voor iemand anders, dat geeft me voldoening. Het was mooi om dit doel samen te bereiken.”

Cape Epic is een jaarlijkse meerdaagse wedstrijd voor mountainbikers in de Westkaap, Zuid-Afrika. De race bestaat uit een proloog en zeven etappes en beslaat dit jaar 567 km met 15.300 hoogtemeters. Professionele mountainbikers van over de hele wereld komen als duo naar Zuid-Afrika en vormen er 680 teams. Om in aanmerking te komen voor de finish moeten de teamgenoten de hele race bij elkaar blijven. De tijden voor de finish van elke etappe worden bij elkaar opgeteld om aan het eind van de race het winnende team in elke categorie te bepalen. Het parcours verandert elk jaar, maar de race heeft altijd plaatsgevonden in de Westkaap.

Ewoud Vromant is de regerende wereldkampioen tijdrijden in de klasse MC2 voor renners met een fysieke beperking. De Oost-Vlaming onderging een rechterbovenbeenamputatie in 2013 nadat er een kwaadaardig sarcoom in zijn hamstrings werd ontdekt. Met G-wielrennen vond hij een sport waarbij hij op hoog niveau zijn grenzen kan verleggen. Intussen is hij tweevoudig en regerend wereldkampioen tijdrijden, werelduurrecordhouder en pakte hij ook al 3 medailles op de Paralympische Spelen.

Louis Clincke verbleef op hetzelfde moment als Ewoud Vromant in het revalidatiecentrum van het UZ Gent, weliswaar lag hij daar een pak langer nadat hij in een motorongeluk meerdere zware letsels opliep. Clincke houdt daar onder andere een dropvoet (links) aan over, waardoor hij minder kracht kan overbrengen tijdens het fietsen. Zijn beperking is minder zichtbaar dan die van zijn vriend Ewoud. Iets wat bij momenten confronterend is, maar wat ze beiden in Cape Epic ook bespreekbaar wilden maken. Veel beperkingen zijn namelijk niet zichtbaar.